Markus (Max) Koops werd geboren op 6 juli 1936 te Amersfoort en deed gymnasium β (1948-1954) aan het Collegium Constantinianum (Amersfoort). De rector van dit gymnasium onderkende de motorische vaardigheid van Max en raadde hem aan naar de ALO- Amsterdam te gaan. Na zijn afstuderen (1958) volgde hij aan die ALO nog de ‘post-academiale leergang'. Hij vervulde daarna zijn militaire dienstplicht als sportofficier te Harderwijk.

Wat goed is komt snel: fysiotherapeut, gymleraar en opleider
In 1960 startte Max Koops als leraar lichamelijke opvoeding aan enkele mulo-scholen in Amersfoort. Gelijktijdig begon hij met de opleiding heilgymnastiek en massage aan het Instituut Rodenburg (Amsterdam). Na het afstuderen (1961) volgde hij nog de ‘specialisatie' fysiotechniek en was hij aansluitend twee jaar (1964-1965) docent ‘theorie en praktijk massage' aan de opleiding fysiotherapie (Jan van Essen, Amsterdam). Van 1963 tot 1977 had hij tevens een praktijk fysiotherapie aan huis.
Vanaf 1961 combineerde Koops een deeltijdbaan aan de gemeentelijke handelsdagschool te Amersfoort met een aantal uren spel aan de ALO-Amsterdam. Vanwege zijn ‘allround' kennis en vaardigheid op het terrein van de balsporten en zijn bijzondere lesgeefkwaliteiten kreeg hij daar al snel (1965) een volledige aanstelling, die tot eind 1989 zou duren.

Prominent promotor van de hockeysport
Nadat Koops was opgeleid (1972-1973) als trainer/coach B bij de Koninklijke Nederlandse Hockey Bond (KNHB) werd hij buitengewoon actief in de hockeywereld. Aanvankelijk was hij enkele jaren (1974-1977) als (jeugd)trainer/coach verbonden aan de hockeyclub Amersfoort. Daarna was hij 35 jaar (1977-2012) succesvol werkzaam zijn als (jeugd)trainer/coach bij de AMHC Pinoké (Amsterdam). Toen hij in 2004 aftrad als bestuurslid onderscheidde deze vereniging hem met het erelidmaatschap.
Vanwege zijn didactische en methodische kwaliteiten kwam Koops al snel in het opleidingswerk van de hockeybond terecht. Voor de KNHB verzorgde hij van 1976 tot 2002 tientallen trainerscursussen.
Veel van de (jeugd)spelers die Koops trainde, zijn later doorgebroken als international en verschillende van zijn cursisten zijn later (inter)nationaal bekende trainers geworden.
Koops stimuleerde de hockeysport ook met zijn werk als redacteur en auteur (1988-2002) van Hockey , het KNHB-tijdschrift voor trainers, coaches, begeleiders, docenten en cursisten.
Voor zijn verdiensten kreeg hij in 2003 door André Bolhuis, voorzitter van de KNHB, het lidmaatschap van verdienste van deze bond uitgereikt.

Publicist en propagandist
Als speldocent aan de ALO-Amsterdam en als opleider voor de KNHB heeft Koops tientallen publicaties op zijn naam staan. Niet alleen over hockey, maar ook over ander sportspelen. Het betreft readers, handleidingen, cursusboeken, artikelen en columns in de tijdschriften Richting (Sport-Gericht), (De) Lichamelijke Opvoeding en Hockey . Daarnaast publiceerde hij diverse boeken over balsporten.

Agoog - didacticus - methodicus
De spelsporter Koops was een geboren lesgever en beheerste het vak van het ‘anderen leren lesgeven' als geen ander. Wie hem ontmoet, raakt onder de indruk van zijn enthousiasme en toegankelijkheid. In de communicatie is hij integer en eerlijk, belangstellend en met een groot inlevingsvermogen, kritisch als het moet maar altijd met respect. Hij schuwt een kwinkslag niet en werkt voortdurend aan een goede sfeer.
In zijn werk toont Koops zich een ware professional: hij is altijd voorbereid, komt afspraken na, staat open voor andere visies, onderbouwt zijn standpunten op consistente wijze en weet anderen voor zijn opvattingen te winnen.
Bovengenoemde eigenschappen kwamen hem van pas bij zijn ontwikkeling tot spelagoog, speldidacticus en spelmethodicus.

Vrijwilligerswerk
Koops was medewerker aan en/of organisator van vele congressen, symposia, studiedagen, (na)scholingscursussen, evenementen in binnen- en buitenland en gaf tientallen ‘clinics'. Daarnaast vervulde hij redactionele en bestuurlijke functies, werkte hij als vrijwilliger (1990-heden) in de parochie St. Augustinus (Buitenveldert) en was hij (onbezoldigd) parttime docent aan de ALO en de Hogeschool van Utrecht.
Hij was eindredacteur/auteur van de jubileumuitgave Academie voor Lichamelijke Opvoeding 1925-2000 .
Vanwege de betekenis die de sociaal gedreven Koops heeft gehad voor de hockeywereld en voor zijn vele andere vrijwilligerswerk, ook binnen de katholieke kerkgemeenschap, is hij in 2008 benoemd tot lid in de orde van Oranje Nassau.

Literatuurverwijzingen:

• Dam, E. (2011). Foppe, portret van een bijzonder gewoon mens. Eisma: Leeuwarden, p. 35.
• Gaal, L. van & Heukels, R. (2009). Louis van Gaal, biografie . Zegveld: Publish Unlimited, p. 24 en 25.
• Heukels, R. (2009). ‘Leermeester Max Koops'. In: Gaal, L. Van, Jonker, A. & Heukels, R. Louis van Gaal, visie . Zegveld: Publish Unlimited, p. 46-51.
• Voorhaar, R. (2010). Opleider Pinoké: Max Koops. In: Hockey. nl, nr. 1, p. 79.
• Loo, H. van de; Poel, G. van der (2008). Training als vak: Foppe de Haan op zijn praatstoel. In: Sportgericht , 62 e , nr. 1, p.2.
• Nuiten, N. (2007). Paspoort Roelant Oltmans. In: Hockey Magazine , 6e, nr. 13, p. 19.
• Sinderen, N. van; Vervoorn, C. (1913). Sportcoachnl: Gildemeester, Wetenschapper of Visionair? Breukelen: Xerox, 171 p.
• Koops, M. (2014), Goed gespeeld is leuk, hoe leuk is goed gespeeld?. Nieuwegein: Arko Sports Media, 336 p.

Auteurs: Wim de Wit en Kees van Tilborg

Max Koops over noodzakelijke verbeteringen aan Academies voor Lichamelijke Opvoeding (1973). Uit: Lijf in Beweging nr. 4. Bron: Beeld en Geluid.