In de loop der jaren ontwikkelde Schmüll zich tot een specialist op het gebied van conditietraining. Hij gaf aan die trainingen een extra dimensie vanuit zijn creativiteit en zijn brede kunstzinnige achtergrond, interesses en vaardigheden. Zo had hij op muzikaal gebied een brede ervaring opgebouwd. Als sportleider van de AMVJ deed Schmüll al mee aan vrije oefeningen op muziek als afsluiting van de AMVJ-driekamp tussen Scalo, Gymkhana en AMVJ. Daarnaast leerde hij zichzelf piano spelen, volgde hij diverse cursussen ritmische gymnastiek, een cursus 'rhythm and intuition', deed een jaar een balletopleiding en had vier jaar teken- en schilderles.
Schmüll speelde 12 jaar viool, waarvan zes jaar in een symphonie-orkest. Hij kon bijzonder 'uit de voeten' op de bongo's en was alt-violist in een zigeunerensemble. Vanuit deze achtergrond gebruikte Schmüll tijdens zijn trainingen melodieuze ritmen en in 1939 publiceerde hij in Lichamelijke Opvoeding over het verband tussen beweging en muziek (p. 388-396; 453-459; 498-503).
Daar kwam nog bij dat Schmüll tijdens lessen en trainingen een ware overdrachtskunstenaar was. Hij gaf niet voor niets les aan leerlingen van het toneelgezelschap De Hagespelers van het Rika Hopper-theater in Amsterdam. Hij gebruikte stem, mimiek, materialen en muziekinstrumenten om contact te krijgen met armen en benen en zo 'door te dringen tot de menselijke geest en de bewogenheid zelf te beleven'.
Tijdens lessen en trainingen was Schmüll geestig en maakte hij malle grappen, maar het waren met name zijn muzikale talenten die hij gebruikte als ondersteuning van zijn lessen en trainingen. Het meest succesvol was hij daarmee bij de conditietrainingen die hij gaf aan de roeiers van de in 1885 opgerichtte Amsterdamsche Studenten Roeivereniging Nereus. Schmüll begeleidde de conditietrainingen van deze roeiers vooral op de piano. Hij gebruikte alle dimensies en mogelijkheden (hoog-laag, zwaar-licht, maat-ritme etc.) van het pianospel en koppelde die aan de cyclische, gelijktijdig uit te voeren, bewegingen van het roeien, de daaraan verwante bewegingsvormen, en de achter het bewegingspatroon van het roeien liggende fysieke grondeigenschappen (kracht, lenigheid, snelheid etc.) en structurele lichamelijke bewegingseigenschappen (lengte, gewicht, geslacht etc.).
Met zijn conditietrainingen aan de Nereus-roeiers droeg Schmüll in belangrijke mate bij aan de gloriejaren van Nereus in de jaren vijftig en zestig. Op verzoek van de afdeling opleiding en research van de NSF verzorgde hij in 1962 vier demonstraties van conditietraining voor roeiers. Met een aantal van 'zijn Nereus-roeiers', waaronder de latere zilveren medaillewinnaars (S. Blaisse en E. Veenemans) in de twee zonder stuurman op de O.S. van Tokio', trad hij ook op bij het 100-jarig bestaan van de KVLO in 1962. Hij gaf toen een demonstratie van een conditietraining volgens het intervalprincipe voor ruim 1500 leraren.